در زمان برنامهریزی برای پروژه، مخصوصن در فضای یک شرکت، بسیار محتمل است که یک وظیفه از پروژه با وظیفههای پروژه(ها)ی دیگر وابستگی داشته باشند. برای ایجاد ارتباط بین پروژهای میتوان از قابلیت پروژه اصلی (master project) و زیرپروژه (sub-project) استفاده کرد. در این حالت اگر نیازی به پروژه اصلی نباشد و فقط به صرف ایجاد رابطه بین پروژهها ایجاد شده باشد، راه رو اشتباه رفتهاید. در این نوشته راه بهتری رو به شما پیشنهاد میکنم.
برای ایجاد ارتباط بین دو وظیفه از دو پروژه این گامها رو بردارید:
هر دو پروژه رو در مایکروسافت پراجکت (MSP) باز کنید. برای راحتی کار میتوانید هر دو پروژه را با اجرای این کامند در کنار هم ببینید:
View tab → Window → Arrange All
وظیفهای که میخواهید برایش پیشنیاز مشخص کنید رو انتخاب کنید و به اینجا بروید:
Task tab → Properties →Task information → Predecessors
در ستون ID، نام پروژهی دیگر و ID فعالیت پیشنیاز رو با یک بَکِسلش وارد کنید. برای نمونه اگر شناسه وظیفه مورد نظر شما ۳ و در پروژه Reschedule است، اینطور تایپ کنید:
Reschedule\3
در صورتیکه فایل حاوی فعالیتِ پیشنیاز باز نبود، میتونید با دادن آدرسِ کاملِ فایل این ارتباط رو ایجاد کنید. به این صورت:
C:\Reschedule.mpp\3
نرمافزار پراجکت به صورت خودکار وظیفه خارجی رو شناسایی و ارتباط مورد نظر رو ایجاد میکنه. وظیفه پیشنیاز با رنگ خاکستری قبل از وظیفهی پسنیاز اضافه میشه. همانطور که در قسمت پایینی تصویر زیر میبینید، وظیفهای که برایش پیشنیاز در نظر گرفتهاید هم به پروژه دوم اضافه میشود.
با دبل کلیک بر روی هر یک از این وظیفههای خارجی (خاکستری رنگ) به آن وظیفه در پروژه دیگر هدایت میشوید. ایجاد ارتباط بین پروژهها به همین سادگی است.
2 دیدگاه. همین الان خارج شوید
سلام ممنون از مطلب مفیدتون
جسارتا در خط اول “مخصوصا” به این شکل درسته
درود. خوشحالم که مطلب مورد توجه قرار گرفت. نوشتن «ن» به جای «تنوین» از روش های نوشتاری بنده هست. البته بهتر است به جای کلمات عربی و تنوین دار از معادل فارسی استفاده کنیم، برای نمونه به جای «اصلن» بنویسم «به هیچ وجه».
مدخل ویکیپدیا در مورد تنوین رو بخوانید. برخی هنگام نوشتن فارسی با الفبای گرفته شده از عربی از حرف نون به جای تنوین استفاده میکنند و از کاربرد تنوین اجتناب میورزند. برای مثال مینویسند:«مثلن»، نوشتن تنوین نصب بهصورت «نون» از دیرباز مطرح بوده است چنان که محمدپروین گنابادى مىنویسد: «مرحوم صادق هدایت معتقد بود به فرض بخواهیم كلمههاى تنویندار را به كار بریم، براى اینكه به آنها رنگ فارسى ببخشیم باید آنها را همچنان كه تلفظ مىشوند بنویسیم تا این همه گرفتارىهاى املایى از میان برود.»